دیگر نمی دانم به چین باید فحش بدهم یا به واردکننده غیور ایرانی؟!
تصور کن وقتی در خبری می خوانی که چند تن از این غیورمردان در اقدامی خداپسندانه از کشور دوست و برادر چین کالای استراتژیک و از نان شب واجب تری را به نام سنجاق قفلی وارد کرده اند چه باید کرد (۱۲۰ تن طی سه ماه اول سال ۹۵).
یاد برخی دیگر از واردات کشور مهربان و دلسوز چین در سال های گذشته می افتم چیزهایی مثل سنگ پا، میخ کفاشی، دسته کلنگ، آبکش، قیچی باغبانی، چوب بستنی، چکش، ملاقه، کفش، شن کش و…
بعد نمی دانی که سرگیجه ات را با چه باید تسکین دهی.
داد از بیکاری به آسمان بلند است و دولت و حکومت از خود سلب مسئولیت می کند، آن وقت کاغذ اجازه ورود این اقلام از چین و ماچین امضا می شود.
یکی می گوید دیگر از حکومت انتظار ایجاد شغل برای جوانان تان را نداشته باشید یکی دیگر حساب می کند که هر دقیقه چند نفر به جمع بیکاران اضافه می شود.
مدیریت در این سال ها به شکل زیبایی کمدی شده و اگر نخندی از کیسه ات رفته.
تصورکن که کشورهای دیگر حتی برای واردات کالاهای حساس و حیاتی نیز ابتدا به صرفه و صلاح کشور خود و تاثیر آن بر نرخ بیکاری و اشتغال توجه می کنند، آن وقت کشور ما شده محله بروبیا. هر چه را خواستید وارد کنید و اگر رسمی نشد راه قاچاق که بسته نیست.
لطفا نفرمایید که اینها سیاه نمایی و سخنان ژورنالیستی است. درد امروز مردم است و دردی است که حتی کودکان در دوران ابتدای تحصیل از آن آگاهی دارند.
از این گونه کالاها کم نیستند فقط تصور کن همین یک قلم کالا (سنجاق قفلی را می گویم) چند کارگاه و تولیدی را می توانست فعال کند و چند شغل و کارگاه پایدار در نقطه ای دورافتاده از ایران ایجاد کند.
عین همین را امضاکننده اجازه واردات یا آن غیورمردان واردکننده و به اصطلاح بازرگان برای جوانان چینی ایجاد کردند (غیر از اینکه نیست).
در این سال ها، لطفی که مدیران غیور و میهن پرست ایرانی به صنعت و تجارت کشورهای خارجی کردند کمتر مدیر خارجی قادر به انجامش بود.
لطفا سخن از مزیت نسبی و این داستان ها نفرمایید که در حال حاضر برای کشور ما بسیاری از این حرف ها بیشتر جنبه خودفریبی به اصطلاح علمی دارد و نه بیشتر که توسط برخی به اصطلاح کارشناس، در رسانه های پرتیراژ پراکنده می شود.
و خلاصه اینکه به قول ناصرخسرو قبادیانی بلخی: چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید – گفتا زکه نالیم که از ماست که بر ماست.
– بابک بهی / فرصت امروز